حتی تروریست‌ها هم نمی‌توانند دوربین به دستان ایرانی را فراری دهند!
هرچه علاقمندی افراطی هموطنانمان برای تصویربرداری از حوادثی مانند آتش سوزی و فروریختن ساختمان پلاسکو و مزاحمت های گسترده ایشان در مسیر امدادرسانی و رفت و آمد نیروهای امدادی با نکوهش عمومی مواجه شد و همگان را متوجه آسیب های فراوان این رفتار نمود، هنوز کافی‌ست حادثه ای در کشورمان رخ دهد تا شاهد جمعیت بزرگی از دوربین به دستانی باشیم که فارغ از دنیا، تنها ثبت تصویر از محل حادثه برایشان اهمیت دارد.
به گزارش فرتاک نیوز، از سیل و توفان تا آتش سوزی و حالا حادثه تروریستی؛ علاقمندی ایرانیان به ثبت لحظات مختلف از حوادث در قاب دوربین آنقدر زیاد است که نمی‌دانیم چه حادثه ای ممکن است رخ دهد که کسی برای گرفتن سلفی با آن پیشقدم نشود؟!
هرچه علاقمندی افراطی هموطنانمان برای تصویربرداری از حوادثی مانند آتش سوزی و فروریختن ساختمان پلاسکو و مزاحمت های گسترده ایشان در مسیر امدادرسانی و رفت و آمد نیروهای امدادی با نکوهش عمومی مواجه شد و همگان را متوجه آسیب های فراوان این رفتار نمود، هنوز کافی‌ست حادثه ای در کشورمان رخ دهد تا شاهد جمعیت بزرگی از دوربین به دستانی باشیم که فارغ از دنیا، تنها ثبت تصویر از محل حادثه برایشان اهمیت دارد.
مشتاقانی که حتی از خطر کردن هم دریغ نمی‌ورزند. گویی می‌خواهند با ثبت تصویری بی همتا، برنده یک مسابقه بزرگ جهانی شده یا به واسطه حقوق معنوی عکس و فیلمی که تهیه می‌کنند، عمری را به آسودگی سپری نمایند. این در حالی است که بخش عمده این تصاویر حتی به درج و نشر در صفحات این افراد در دنیای مجازی نیز نمی‌رسند!
نکته ای که ممکن است ناشی از کنجکاوی فراوان و البته لجام گسیخته برخی مان باشد یا ریشه در شهرت دوستی و میل به خودنمایی در بعضی مان داشته باشد. خصایصی که کم یا زیاد در اغلب مان وجود دارند و حوادث تنها بستری برای بروزشان فراهم می‌آورند. نکته ای مهم و کلیدی که ثابت می‌کند با نکوهش سلفی بگیران و دوربین به دستان نمی‌توان با ظهور و بروز این پدیده در حاشیه حوادث مهم مقابله نمود.
اما آیا قابل قبول است که در حاشیه یک حادثه تروریستی نیز شاهد پدیده دوربین به دستان باشیم و دور کردن این افرادِ فوق کنجکاو برای نیروهای امنیتی دغدغه باشد؟ نیم نگاهی به تصاویر حادثه های شوم تروریستی روز گذشته در تهران، به ویژه در مجلس شورای اسلامی که در بطن شهر و در منطقه ای پرتردد قرار دارد، ثابت خواهد کرد که پاسخ به این سوال چندان ساده نیست!
این را تصاویری نشان می‌دهد که در بطنشان عده ای دوربین های تلفن همراهشان را به سمت ساختمان مجلس شورای اسلامی نشانه رفته اند و در حالی که ثبت جزئیات حادثه (به دلیل بعد مسافت) برای عکاسان حرفه ای که تجهیزات مفصلی نیز همراه دارند، دشوار و حتی غیر ممکن است، تلاش دارند تصاویر اختصاصی به ثبت برسانند. آن هم در شرایطی که تروریست ها در طبقات بالایی ساختمان حضور دارند و بارها با آتش گشودن بر رهگذران و مردم عادی، ثابت کرده اند هدفی جز افزایش شمار قربانیانشان ندارند.
موضوعی که شاید شمار زیادی از افراد کنجکاو حاضر در خیابان ها و کوچه های اطراف مجلس از آن خبر نداشتند و از سر این بی خبری می کوشیدند به محل حادثه نزدیک تر شوند. هرچند انبوه جمعیت حاضر پشت درهای تعبیه شده در کارگاه آواربرداری و امداد و نجات پلاسکو در روزهای فراوان پس از آن حادثه، پیشتر ثابت کرده اطلاع از زشتی های این رفتار تاثیری در ترک آن ندارد.
نکته‌ای که حضور انبوه دوربین به دستان در معابر منتهی به مجلس در روز گذشته، تکمیل ترش کرد تا بدانیم نه تنها زشتی های این رفتار، که خطرات ناشی از حادثه ای تروریستی نیز قادر به پایان دادن به این رفتارها نیست. واقعیتی نگران کننده که با وقوع حوادث شوم دیروز و تامل در یکی از شگردهای تروریست ها در شکل دهی موج دوم حملات تروریستی در یک زمان در یک منطقه، هراس انگیز جلوه می‌کند!
